Το 1940, η Νέα Υόρκη ήταν ήδη ένα παγκόσμιο κέντρο εμπορίου, πολιτισμού και βιομηχανίας. Εκείνη την εποχή, η Νέα Υόρκη είχε πληθυσμό περίπου 7,5 εκατομμυρίων, καθιστώντας την τη μεγαλύτερη πόλη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 είχε τελειώσει και η πόλη άρχιζε να αναπτύσσεται και να ευημερεί ξανά, κυρίως χάρη στα κυβερνητικά προγράμματα και τη βιομηχανική ανάπτυξη, η οποία ενισχύθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας στη Wall Street ήταν ήδη κυρίαρχος εκείνη την εποχή και η Νέα Υόρκη ήταν το κέντρο των τραπεζών και των επενδύσεων, γεγονός που της εξασφάλιζε μια ισχυρή οικονομική θέση.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη έγινε σημαντικό κέντρο στρατιωτικής παραγωγής. Πολλά εργοστάσια μέσα και γύρω από τη Νέα Υόρκη μετατράπηκαν για να παράγουν στρατιωτικό εξοπλισμό, κάτι που έφερε ευκαιρίες εργασίας και τόνωσε την οικονομία. Η ανάπτυξη της υποδομής υποστηρίχθηκε από κυβερνητικά προγράμματα όπως το New Deal, το οποίο επέτρεψε την κατασκευή δημόσιων κτιρίων, δρόμων και γεφυρών.

Οι κοινότητες ήταν πολύ διαφορετικές – η Νέα Υόρκη φιλοξενούσε πολλούς μετανάστες από την Ευρώπη, αλλά και Αφροαμερικανούς που ήρθαν εδώ από τα νότια της χώρας για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και ευκαιρίες εργασίας. Εδώ δημιουργήθηκαν πολιτιστικές και έθνικ γειτονιές, όπως η Little Italy, η Chinatown και το Harlem, που έδωσαν στην πόλη έναν πολυπολιτισμικό χαρακτήρα.

Το 1940 ξεκίνησε επίσης η χρυσή εποχή των μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ και η πόλη έγινε το πολιτιστικό κέντρο των ΗΠΑ, με μια ακμάζουσα μουσική, κινηματογραφική και λογοτεχνική σκηνή. Εκείνη την εποχή, το Harlem ήταν ο τόπος ανάπτυξης της αφροαμερικανικής κουλτούρας, ιδιαίτερα της μουσικής τζαζ, η οποία έγινε μια από τις σημαντικότερες πολιτιστικές εξαγωγές των ΗΠΑ. Η Νέα Υόρκη οδηγήθηκε από το εμπόριο, τη βιομηχανία, τα οικονομικά και τον πολιτισμό, τα οποία μαζί δημιούργησαν την ενέργεια και τον χαρακτήρα που έκαναν τη Νέα Υόρκη «την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ».