In 1940, New York was al een wereldhandelscentrum, cultuur en industrie. In die tijd, New York had ongeveer zeven inwoners,5 miljoen, waardoor het de grootste stad van de Verenigde Staten is. De Grote Depressie van de jaren dertig was voorbij en de stad begon weer te groeien en te bloeien, voornamelijk dankzij overheidsprogramma's en industriële ontwikkeling, die na de Tweede Wereldoorlog werd versterkt. De financiële sector op Wall Street was destijds al dominant en New York was het centrum van het bankwezen en de investeringen, een feit dat haar een sterke financiële positie verzekerde.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog, de stad werd een belangrijk centrum van militaire productie. Veel fabrieken in en rond New York werden omgebouwd om militair materieel te produceren, wat werkgelegenheid met zich meebracht en de economie stimuleerde. De ontwikkeling van de infrastructuur werd ondersteund door overheidsprogramma's zoals de New Deal, waardoor de bouw van openbare gebouwen mogelijk werd, wegen en bruggen.

De gemeenschappen waren zeer divers – New York was de thuisbasis van veel immigranten uit Europa, maar ook Afro-Amerikanen die vanuit het zuiden van het land hierheen kwamen voor betere levensomstandigheden en werkmogelijkheden. Hier ontstonden culturele en etnische wijken, zoals Klein Italië, Chinatown en Haarlem, waardoor de stad een multicultureel karakter kreeg.

In 1940 begon ook het gouden tijdperk van Broadway-musicals en de stad werd het culturele centrum van de VS, met een knallende muziek, film- en literaire scene. In die tijd, Harlem was de geboorteplaats van de Afro-Amerikaanse cultuur, vooral jazzmuziek, dat een van de belangrijkste culturele exportproducten van de VS werd. New York werd gedreven door handel, de industrie, economie en cultuur, die samen de energie en het karakter creëerden die New York tot ‘de stad die nooit slaapt’ maakten.