Początek lat 70. w lekkiej atletyce to niezwykle ciekawy czas. Technika większości sportów nie jest jeszcze ustalona, a sportowcy ciągle wymyślają nowe metody. Jaka jest najlepsza technika skoku o tyczce lub skoku wzwyż?; Jak skuteczniej rzucać oszczepem lub dyskiem; Odpowiedzi na te pytania szukano podczas igrzysk. Najbardziej znanym z innowatorów jest Dick Fosbury, mistrz olimpijski z 1968 r. w skoku wzwyż. To on wynalazł skok na flopie Fosbury – styl przechodzenia przez przedramię tyłem do przodu, który jest teraz stosowany przez wszystkich sportowców. Przed flopem Fosbury, skok został wykonany z nogami wysuniętymi do przodu. Kolejnym innowatorem był Tuariki Delamere, Nowozelandczyk z University of Washington. Delamere wynalazł nowy sposób skoku w dal i nazwał go „saltem” (Tuba). Po raz pierwszy zastosował tę technikę podczas Igrzysk Wspólnoty Narodów w Christchurch w Nowej Zelandii w 1974 r.. Chociaż skoczył na odległość 8,40 metrów, to jego ręce go zdradziły, gdy oparł je na piasku. Skok został więc liczony na 7,70 metrów. Salto jest bardziej wydajne mechanicznie, wraz ze wzrostem kąta odpychania podczas takiego skoku. Niestety w tym samym roku, federacja międzynarodowa zakazała jakiejkolwiek rotacji podczas skoku w dal, jako niebezpieczne dla zdrowia sportowców. To ograniczenie obowiązuje do dziś (Artykuł 30.1.3 regulaminu zawodów World Athletics).