W 1940 r, Nowy Jork był już centrum światowego handlu, kulturę i przemysł. W tym czasie, Nowy Jork liczył około 7 mieszkańców,5 milionów, co czyni go największym miastem w Stanach Zjednoczonych. Wielki Kryzys lat trzydziestych XX wieku dobiegł końca, a miasto znów zaczęło się rozwijać i prosperować, głównie dzięki programom rządowym i rozwojowi przemysłu, który został wzmocniony po II wojnie światowej. Sektor finansowy na Wall Street był już wówczas dominujący, a Nowy Jork był centrum bankowości i inwestycji, fakt, który zapewnił jej silną pozycję finansową.

Podczas II wojny światowej, miasto stało się ważnym ośrodkiem produkcji wojskowej. Wiele fabryk w Nowym Jorku i okolicach zostało przekształconych w celu produkcji sprzętu wojskowego, co przyniosło miejsca pracy i pobudziło gospodarkę. Rozwój infrastruktury był wspierany przez programy rządowe, takie jak Nowy Ład, co pozwoliło na budowę budynków użyteczności publicznej, drogi i mosty.

Społeczności były bardzo zróżnicowane – Nowy Jork był domem dla wielu imigrantów z Europy, ale także Afroamerykanów, którzy przybyli tu z południa kraju w poszukiwaniu lepszych warunków życia i możliwości pracy. Powstały tu dzielnice kulturowe i etniczne, jak Małe Włochy, Chinatown i Harlem, co nadało miastu wielokulturowy charakter.

Rok 1940 to także początek złotej ery musicali na Broadwayu, a miasto stało się kulturalnym centrum USA, z wibrującą muzyką, scena filmowa i literacka. W tym czasie, Harlem był kolebką kultury afroamerykańskiej, zwłaszcza muzykę jazzową, który stał się jednym z najważniejszych dóbr eksportowych Stanów Zjednoczonych. Nowy Jork był napędzany przez handel, przemysł, ekonomię i kulturę, co razem stworzyło energię i charakter, które uczyniły Nowy Jork „miastem, które nigdy nie śpi”.