ใช้สองคลาสสิกของเวทมนตร์, ไคล์เอสเชนสำรวจเทคนิคทางจิตวิทยาที่รองรับการหลอกลวงการแสดงละคร. ขณะที่ผู้คนเดินโลก, พวกเขาใช้สมมติฐานและการศึกษาพฤติกรรมเพื่อกรองทุกสิ่งที่พวกเขาเห็นว่าไม่สำคัญ - ไคล์ให้มุมมองของนักมายากลเกี่ยวกับจุดบอดที่คาดเดาได้ของสมอง.