แม้ว่าในอดีตรางจะต้องมีช่องว่างระหว่างกันเพื่อรองรับการขยายตัว/หดตัวของอุณหภูมิ, เทคนิคนี้ไม่ได้ใช้กับรถไฟความเร็วสูงอีกต่อไป. รางเชื่อมติดกันหลายกิโลเมตร, แล้วนำไปอุ่นที่อุณหภูมิสูงเพื่อขยายตัวเต็มที่. รัดรางใช้แรงหนีบสูงมาก, และการหดตัวน้อยลงมาก. เทคนิคที่สองคือข้อต่อขยาย, ที่อาจแตกต่างออกไป: มันไม่ใช่ช่องว่างอีกต่อไป, แต่เป็นรอยต่อเรียบตรงที่รางทั้งสองข้างชิดกัน และเมื่อยาวขึ้นหรือหดตัวลงก็จะเลื่อนติดกันได้.