武術老師之處傑森 · 威爾遜在布魯斯給好人生的一課, 一名年輕學生在密西根州底特律的阿杜蘭洞穴轉型培訓學院進行練習.
當孩子開始哭泣時面臨壓力的事件, 破木板用他的拳頭, 老師談到毅力和固執的含義. 「一切都很好. 不打擾我,你一個人哭. 我也常哭……我們偶爾都會哀悼. 由於困難, 我們想要放棄, 所以它不是;「他對男孩說. 「我們必須像男人一樣去面對困難, 因為他們會非常痛苦......當你在這個國家是黑人時, 你需要精神力量”.
之後這些小貼士, 布魯斯設法打破木板一邊聲嘶力竭地呼喊的第一次嘗試. 然後老師, 打電話給孩子的父親,讓他背著兒子做20個彎.
Emocionante, qué magnifico profesor y qué padre tan comprometido. Este niño tiene dos maestros extraordinarios.
Θα ήθελα να τονίσω οτι ο Ρατσισμός έχει δύο πλευρές…αυτήν όπουένας π.χ. λευκός άνθρωπος (老師!!!!) λέει σε ένα παιδί (白色)…ότι π.χ. σεαυτήν την χώρα η ζωή των λευκών είναι πιο εύκολη… αλλά και από την άλλη πλευρά π.χ.ένας έγχρωμος άνθρωπος (老師!!!!) λέει σε ένα παιδί (有色)…ότι π.χ. σεαυτήν την χώρα η ζωή των έγχρωμων είναι πιο δύσκολη…Σε γενικές γραμμές το να λες μια αλήθεια ή γενικώς σωστά αποφθέγματα ειδικά σε νεαρά παιδιά πλασάροντας τους μέσασπόρους παρωπίδων…δεν το ωφελείς τελικά απλά του κάνεις πιο δύσκολή την πορεία προςτον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοπραγμάτωση…Το «σπάσιμο» του ξύλου με την γροθιά είναι μια αλληγορία καιαπλώς ένα έναυσμα (πιο εντυπωσιακό και φαντασμαγορικό)…για να μπει κάποιος στηνδιαδικασία να ξεπεράσει κάτι που το ονομάζει «εμπόδιο»…Αν έχει αναφερθεί αυτή η έννοια της αλληγορίας και αν έχει επίσηςτην πρόθεση ο Δάσκαλος τους να τα βάλει μετά να κάνουν ασκήσεις νοημοσύνης καιασκήσεις ψυχολογικές γνωρίζοντας Τι ακριβώς κάνουν ..Τότε ο Δάσκαλος είναι καλός…αλλιώςαπλά είναι (το λιγότερο που μπορώ να πω) παραπλανημένος και ημιμαθής και αυτόςκαι κάνει κακό φυσικά και στους μαθητές του…
karagiozis
Καραγκιόζης; 誰;
ο δασκαλος κατα την γνωμη μου. δεν ειμαι της αντιληψης οτι τετοια μεθοδος βοηθαει το παιδι.
Είχε αποτέλεσμα όμως και αυτό έχει σημασία. Επειδή το ήξερε το παιδί να θεώρησε αυτόν τον τρόπο κατάλληλο. Αν ήταν άλλο, ίσως να έπρατε διαφορετικά , ανάλογα δηλαδή με την ψυχοσύνθεση του καθενός,αλλά μπορεί και όχι. 我不知道, οπότε αρκούμε στο αποτέλεσμα.
Όπως έχει πει και ο Dimitris81gr, είχε αποτέλεσμα και αυτό είναι που έχει σημασία. Επίσης μίλησε πολύ ωραία στο παιδί που έκλαιγε. Γιατί αυτό τον κάνει καραγκιόζη; Έχω μια απορία ρε Γιώργο. Εσύ αν ήσουν στην θέση του, τι θα έκανες; Πως θα βοηθούσες ένα μικρό παιδί που κλαίει, να ξεπεράσει τον φόβο του, να νιώσει καλύτερα και να πετύχει τον στόχο του; Ποιας αντίληψης είσαι ακριβώς εσύ;
Δεν συμφωνώ οτι το αποτέλεσμα καθορίζει κ την μέθοδο. Εδω έχουμε να κάνουμε με μια ευαίσθητη ηλικία που αναπτύσσεται ακόμα. Απο οτι δείχνει δεν του αρέσει αυτο που κάνει κ συγκεκριμένα δεν το αποφέρει τίποτα στην ηλικία αυτή να κοπανάει τος γροθιές του σε ένα ξύλο. Το βρίσκω παντελώς ηλιθιο κ δεν του διδάσκει τίποτα περισσότερο απο το να καταπίνει τον πόνο του στην ζωή κ να μάθει να πληγώνεται γιατί έτσι ορίζει ο δάσκαλος του. Αν κ εφόσον του αρέσει μπορεί άνετα στην ενηλικίωση του μα σπάει πόρτες παράθυρα κ το κεφάλι του με επιλογή του όμως όχι ενός ανεγκέφαλου δασκάλου πολεμικών τεχνών. Σε αυτή την ηλικία τα πάντα πρέπει να περιστρέφονται γύρω απο το παιχνίδι κ την χαρά αυτο ο του παιδιού κ όχι απο εναν ψυχαναγκαστικό δάσκαλο πολεμικών τεχνών
(E), ας μην το πούμε και “ηλίθιο”. Το σπορ μπορεί να είναι και τρόπος ζωής. Αυτός ο δάσκαλος το διδάσκει έτσι. Εγώ θα πήγαινα το παιδί μου σε άλλο δάσκαλο. Ή μηπως οχι;
μα δεν εχω κατι με το σπορ κ τις πολεμικες τεχνες. τις θεωρω οντως πολυ βοητικες στο χτισιμο χαρακτηρα αν δειδαχτουν σωστα. Το ηλιθιο ειναι για να βαζεις παιδακια στην αναπτυξη να κοπανουν ξυλα για να τους περασεις ενα μυνημα που μπορεις να τους το εξηγησεις κ με αλλους τροπους.
Είναι πραγματικά εκνευριστικός κι εγώ αυτό ένοιωσα. Εμείς που είμαστε του διαλόγου τα πάμε αλλού τα παιδιά μας :ð
Επισης το φόβο ενός παιδιού το βοηθάς να το ξεπεράσει αντιμετωπίζοντας τον με ΛΟΓΙΑ εξηγώντας του πολλές πολλές φορές την πραγματικότητα όσο αστεία κ αν δείχνει με υπομονή.